Auteur: Ricardo Verver

Het is best een tijd geleden dat ik het onderstaande gedicht schreef. Ik denk zeker zo’n vijfentwintig jaar terug in de tijd. Ik geef toe, dat ik hem een beetje heb opgefraaid voordat ik hem hier plaatste. Maar de aanpassingen zijn echt minimaal. Ik wilde het gedicht namelijk zo veel mogelijk in zijn oorspronkelijke vorm houden, omdat het toen zo goed voor mij voelde.

STATIONSTRAP

tussen de ongelooflijke chaos van elkaar snel passerende druk overleggende belangrijke telefoontjes plegende luid lachende met aktetassen handtassen schoudertassen en rugtassen zwaaiende stroming van mensen die in hun hoofden druk bezig zijn met hun planningen van vandaag morgen of later voor hun boeiende opleiding duffe kantoor of veel belovend bedrijf of wat voor haastige verplichting dan ook en die ik dus maar voor laat gaan

loopt zij

serene rust
voorbij

wordt dit
moment
voor mij
slow-motion

kort wij
tot de wereld om ons heen met lichtsnelheid weer verder gaat

liever zal ik het altijd proberen
en modder ik maar wat aan
dan zonder poging om met jou te leven
je per ongeluk te laten gaan

dus laat me liever sterven
dan dat ik je per ongeluk laat gaan
want dat is voor mij het einde
dan ga ik er zelf ook liever aan

Ochi dolenti mie (droevige ogen van mij), deze schitterende openingszin raakte me. Het is de eerste zin van het gelijknamige lied van Francesco Landini (1325 – 1397). Ik kwam het tegen op het album The second circle : Love songs of Francesco Landini van Anonymous 4. Ik heb de volledige tekst hieronder gezet met mijn (wat vrije) vertaling ernaast. De rest van het album bevat nog meer prachtige liederen van Landini. De moeite waard om te luisteren dus!

Het kan niet anders zijn dat ik hier zelf ook een gedicht bij zet: andere omstandigheden.

Tristan und Islode, de opera van Richard Wagner, is toch wel een van de mooiste stukken muziek die ik ooit heb gehoord. Het vertelt het verhaal van Tistan en Isolde, die razend verliefd op elkaar worden na het drinken van een liefdesdrank. Echter, hun lot is anders voorbestemd. Tristan sterft door zijn verwondingen, die hij oploopt in zijn strijd om met Isolde samen te kunnen zijn en Isolde sterft daarna van verdriet.

Wat ik een interessant vind, is wat de werkelijkheid en wat de leugen hierin is. Voor de omgeving is de liefde tussen Tristan en Isolde misschien een leugen, omdat hij voortkomt uit de liefdesdrank. Daarnaast was Isolde niet bedoeld voor Tristan, maar voor zijn koning. Tegelijkertijd voelden Tristan en Isolde wel hun liefde voor elkaar en is dat dan niet wat telt? Het lijkt me dat de liefde soms de moeite waard is, ook al is de omgeving het er niet mee eens. Daarover het volgende gedicht:

WAARHEID OF LEUGEN

wat als je waarheid is als een leugen
en je leugen voelt als werkelijkheid
waar liggen dan de grenzen
en hoe leef je zonder spijt

wanneer wordt je leugen waarheid
en je waarheid dan je leugen
wat eindigt voor jou in vergetelheid
en wat hou je in je geheugen

telt het soms wat men waarneemt
of verkies je je gevoel bij wat je doet
kies je zelf je werkelijkheid
of bepalen anderen hoe dat moet

wanneer de waarheid alleen maar pijn is
alleen een gat en verder niets
dan kies ik toch maar voor mijn leugen
want die troost
dat is tenminste toch nog iets

als ik aan je denk
druk je je tegen me aan
helaas als de wind

Voor meer haiku’s zie hier.